Była sobie kobieta, która siedziała na brzegu życia. 

Nie miała siły się ruszyć. 

Każdego dnia patrzyła na zmieniające się chmury, na biegnące rzeki, na tańczące na wietrze drzewa — ale sama pozostawała nieruchoma. 

Myślała: „Kiedyś coś się wydarzy. Kiedyś poczuję w sobie ogień.” 

Lecz dni zamieniały się w miesiące, a miesiące w lata. 

Czuła, jak jej ciało robi się ciężkie jak kamień, jak jej myśli obrastają ciszą, jak jej serce powoli zasypia. 

Pewnego dnia podszedł do niej wędrowiec. 

Usiadł obok i zapytał: 

— Dlaczego nie idziesz? 

Kobieta odpowiedziała: 

— Bo nie mam siły. Bo nic nie czuję. Bo nie wiem, dokąd. 

Wędrowiec uśmiechnął się łagodnie i powiedział: 

— Nie musisz czuć. Nie musisz wiedzieć. Nie musisz mieć siły. Wystarczy, że wstaniesz. Jednym ruchem. Jednym oddechem. Jedną decyzją. 

Kobieta długo patrzyła w ziemię, aż w końcu… podniosła się. 

Powoli, niepewnie, jakby jej własne nogi były z obcego świata. 

Postawiła pierwszy krok. Potem drugi. 

Z każdym kolejnym krokiem czuła, jak coś w niej się budzi — najpierw cicho, potem coraz głośniej. 

Jakby tysiące zagubionych marzeń znów zaczęło śpiewać. 

I wtedy zrozumiała: 

Nie potrzebowała siły, aby ruszyć. To ruch dawał jej siłę. 

Nie potrzebowała sensu, aby działać. To działanie tworzyło sens. 

Nie potrzebowała nadziei, aby wierzyć. To wiara rodziła nadzieję.